Ksiądz Blachnicki

24 marca 1921

Franciszek Blachnicki rodzi się w Rybniku jako siódme dziecko Józefa i Marii Blachnickiej z domu Miller.

1929

Blachniccy osiadają w Tarnowskich Górach, gdzie Franciszek uczęszcza do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Opolskiego oraz aktywnie uczestniczy w ruchu harcerskim.

1938

Zdaje z wyróżnieniem egzamin maturalny i zgłasza się jako ochotnik do wojska.

1938-1939

Odbywa roczną służbę w oddziałach Wojska Polskiego w Katowicach, Mikołowie i Tarnowskich Górach. Zdobywa stopień plutonowego podchorążego rezerwy.

wrzesień 1939

Bierze udział w kampanii wrześniowej w oddziałach 11 Pułku Piechoty z Tarnowskich Gór aż do klęski w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (17-20 września).

wrzesień/październik 1939

biega z niemieckiej niewoli i wraca do Tarnowskich Gór.

październik 1939

Włącza się w działalność konspiracyjna w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej (POP) i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ).

marzec 1940

Musi uciekać z Tarnowskich Gór z powodu zdekonspirowania swej organizacji.

27 kwietnia 1940

Zostaje aresztowany przez gestapo w Zawichoście nad Wisłą.

24 czerwca 1940

Po śledztwie i pobycie w areszcie śledczym w Tarnowskich Górach zostaje wraz z pierwszą grupą więźniów śląskich osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu jako więzień nr 1201.

19 września 1941

Zostaje przeniesiony do więzienia śledczego w Zabrzu, później w Katowicach.

30 marca 1942

Śledztwo kończy się procesem, na którym zostaje skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjna przeciw hitlerowskiej Rzeszy.

17 czerwca 1942

Na oddziale skazańców B-1 w Katowicach dokonuje się nagłe, cudowne nawrócenie na Franciszka Blachnickiego na osobowa wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na służbę Bogu.

14 sierpnia 1942

Zostaje ułaskawiony, karę śmierci zamienia mu się na 10 lat wiezienia do odsiedzenia po zakończeniu wojny.

1942-1945

Przebywa w więzieniach i obozach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld.

17 kwietnia 1945

Zostaje wyzwolony przez armie amerykańską wraz z całym obozem w Lengenfeld.

20 lipca 1945

Dzięki siostrze Adeli, która odnalazła go po wyzwoleniu w Lengenfeld, wraca do Tarnowskich Gór.

6 sierpnia 1945

Składa podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.

1945-50

Uczy się i formuje w seminarium duchownym, osiąga wyniki celujące i bardzo dobre. Interesuje się psychologią religii, liturgiką i mariologią. Bierze udział w zajęciach Koła Liturgicznego, Koła Abstynenckiego i Sodalicji Mariańskiej.

25 czerwca 1950

Przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w kościele św. Piotra i Pawła w Katowicach, który pełni wówczas rolę prokatedry.

lipiec-sierpnień 1951

Prowadzi rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach i Lublińcu. Zmienia tradycyjny program rekolekcji na bardziej dostosowany do dzieci wprowadzając naukę ministrantury, gry, zabawy, wycieczki itp.

1951-1952

Wypracowuje pierwszy program rekolekcji przeżyciowych dla dzieci.

10-14 sierpnia 1952

Prowadzi rekolekcje dla dzieci w zakładzie Sióstr Urszulanek, pojawia się określenie „Oaza Dzieci Bożych”.

19 lipca – 1 sierpnia 1954

W Bibieli koło Tarnowskich Gór prowadzi po raz pierwszy dwutygodniową Oazę Dzieci Bożych dla ministrantów.

4-20 lipca 1955

W Stryszawie prowadzi po raz pierwszy 15-dniową Oazę Dzieci Bożych opartą o tajemnice różańca.

1952-1956

W czasie wysiedlenia biskupów diecezji katowickiej bierze udział w pracach tajnej kurii popadając w konflikt z ówczesnym wikariuszem kapitulnym zarządzającym diecezja, ks. infułatem Janem Piskorzem.

sierpień 1955

Przeżywa swoje rekolekcje prowadzone przez ks. Karola Wojtyłę w Krakowie.

1955-56

Przebywa w Niepokalanowie, gdzie studiuje duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego.

listopad 1956

Uczestniczy w organizowaniu powrotu biskupów katowickich do diecezji, rozpoczyna pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”.

1956-58

Jest dyrektorem Ośrodka Katechetycznego.

8 września 1957

„Krucjata Trzeźwości” (od 10 sierpnia 1958 – „Krucjata Wstrzemięźliwości”).

29 sierpnia 1960

Służba Bezpieczeństwa likwiduje Centrum Krucjaty Wstrzemięźliwości.

październik 1960

Wyjeżdża do Krościenka nad Dunajcem, gdzie pisze „Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości”.

15 marca 1961

Aresztowanie ks. Franciszka Blachnickiego za „rozpowszechnianie fałszywych wiadomości o prześladowaniu Kościoła w Polsce” i osadzenie w wiezieniu w Katowicach (w którym w czasie wojny oczekiwał na wykonanie kary śmierci).

19 lipca 1961

Skazany na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata.

lato 1961

studia z teologii pastoralnej na KUL do Lublina. Owocuje licznymi publikacjami z teologii pastoralnej, liturgiki i katechetyki. W tym czasie tworzą się też podwaliny Ruchu Światło-Życie.

1963 -

Pisze pracę licencjacką pt. „Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych”.

1965

Broni pracę doktorską pt. „Zasada bosko-ludzka F. X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej”.

1973

Habilituje się.

1966-77

Jest redaktorem „Biuletynu Odnowy Liturgicznej” w „Collecthanea Theologica”.

1964-1972

Pracuje na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizuje Instytut Teologii Pastoralnej.

1967

Zostaje mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej, wypracowuje koncepcje i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.

8 czerwca 1979

Doprowadza do uroczystego proklamowania dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w Nowym Targu podczas 1. pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski.

1980

Tworzy plan Wielkiej Ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem” dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.

10 grudnia 1981

Wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace związane z zainicjowanym przez niego Kongresem Ruchów Odnowy i tam zastaje go stan wojenny.

1982

- Osiada w ośrodku polskim „Marianum” w Carlsbergu (RFN), gdzie rozpoczyna organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadzi tam prace duszpasterska wśród polskich emigrantów. Wydaje biuletyn „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”.

czerwiec 1982

Zakłada Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów

27 lutego 1987

Umiera nagle w Carlsbergu.

17 lutego 1994

Zostaje odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

5 maja 1995

Otrzymuje pośmiertnie Krzyż Oświęcimski.

9 grudnia 1995

Rozpoczyna się jego proces beatyfikacyjny.