05 PREROMANIZM, ROMANIZM

Oprócz spuścizny wczesnochrześcijańskiej nałożyły się na nią osiągnięcia ludów barbarzyńskich sięgające do swoich tradycji sprzed momentu przyjęcia chrześcijaństwa.

– Gotów, Celtów, widoczny głównie w rzemiośle artystycznym i manuskryptach – ornament plecionkowy, motywy zwierzęce i fantastyczne * rozwój malarstwa miniaturowego – powstanie i zastosowanie minuskuły karolińskiej – próba ujednolicenia stylistycznego

całość wieńczyły jedna lub dwie wieże, do których prowadziły narożne schody; w. służyły do odprawiania niektórych obrzędów liturgicznych (np. chrzest) lub jako galeria dla władcy, zakonników czy dworu;

kościół, posiadający z dwóch stron chór, zamknięty na obu krańcach apsydą;

podziemne lub na pół podziemne sklepione pomieszczenia pod prezbiterium kościoła mieszczące relikwie bądź grób świętego albo władcy

Do budowy wykorzystano fragmenty budowli antycznych (spolia) sprowadzonych z Rzymu i Rawenny. Budowla trzykondygnacyjna (czwarta kondygnacja z pasem doświetlającym dobudowana w XVII wieku.

Jest ona jednym z najważniejszych przykładów wczesnoromańskiej architektury ottońskiej. Dwuchórowa bazylika ma dwa transepty i kwadratowe wieże na skrzyżowaniach transeptów i nawy głównej.

Chór zachodni ma obejście i kryptę. We wnętrzu zastosowano alternację podpór (2 kolumny okrągłe i kwadratowy filar) wspierających clerestorium - ścianę z rzędami górnych okien doświetlających wnętrze.

Budowana w latach 1030-1061, ma długość 134 m i wieże wysokości ok. 70 m. Pod chórem znajduje się ogromna krypta (1041) o powierzchni 850 m2 i wysokości 7 m, co czyni z niej właściwie odrębny kościół dolny z kilkoma ołtarzami.

Początkowo przekryta płaskim stropem, została w niecałe 20 lat po wybudowaniu w znacznej części rozebrana, wzmocniono fundamenty części wschodniej, środkową nawę podwyższono o 5 m i przekryto supernowoczesnym jak na owe czasy sklepieniem krzyżowo-żebrowym

Stał się on ośrodkiem tzw. reform kluniackich i miał znaczny wpływ na organizację życia w ok. 1200 klasztorach benedyktyńskich. Postępujące reformy wpływały również na program kolejnych kościołów opactwa.

Uważa się, że plan świątyni był wzorowany na konstantyniańskiej (starej) bazylice św. Piotra w Rzymie. Imponujące sklepienie kolebkowe miało rozpiętość 12,2 m i wysokość 30,5 m. Piotra na Watykanie) z korpusem o długości 187 m i dwoma transeptami.

Dla tego nurtu typowe jest również flankowanie pozbawionego tympanonu portalu dwoma bocznymi portalami "pozornymi" i powtarzanie tego schematu w układzie okien górnej kondygnacji elewacji.

baptysterium poświęcone Janowi Chrzcicielowi, zbudowane w drugiej połowie XII w., dzwonnicę, budowaną od 1173 do 1372 r. w trzech fazach, z powodu osiadania gruntu i słabego fundamentowania, Campo Santo (cmentarz monumentalny) budowany od XII do XV wieku.

Gród otoczony był wałem ziemno-drewnianym, pałac z kaplicą zbudowano z kamienia łupanego w latach 963-966, a sądząc po skali budowli i jej funkcji, były one prawdopodobnie fundacją Mieszka I.

Krypta zbudowana w latach 1090-1117 ma trzy nawy oddzielone dwoma rzędami kolumn o głowicach kostkowych (2 x 4), przekryte sklepieniami krzyżowymi.

Podczas kolejnych rekonstrukcji zatraciła romański charakter. Od 1947 r. przeprowadzono odbudowę (pod kierunkiem Jana Koszyc-Witkiewicza), przywracając nawie głównej charakter romański i pozostawiając elementy gotyckie w nawach bocznych.

Jest trzynawową bazyliką z dwiema apsydami (wschodnią i zachodnią) oraz bliźniaczymi wieżami w części zachodniej. Układem przypomina hermanowską katedrę na Wawelu (patrz plan przy krypcie św. Leonarda).

Do rotundy przylega od strony wschodniej prezbiterium na planie kwadratu przekryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym, od północy dwie apsydy, od zachodu wieża na planie podkowy z emporą i przyporą. Budowlę poświęcono św. Prokopowi w 1779 r.

Orientowana, trójnawowa bazylika z transeptem, przekryta płaskimi stropami drewnianymi. Pierwotnie w części zachodniej miała dwie bliźniacze wieże (między wieżami emporę), które w XVI w obniżono i zastąpiono jedną wieżą murowaną.

Rotunda św. Feliksa i Adaukta zbudowana została na Wawelu w X wieku jako tzw. tetrakoncha (budowla centralna z czterema symetrycznie rozmieszczonymi apsydami) z dodatkowym aneksem na klatkę schodową.

Oprawa portalu stanowi etap rozwoju struktury portalu schodkowego, czyli zbudowanego z kolejnych, rozszerzających się obramowań tworzących miejsce dla szeregu figur rzeźbiarskich (formę zaawansowaną stanowi późniejszy o 20 lat portal w Chartres).

Główną postacią kompozycji rzeźbiarskiej portalu jest Chrystus w mandorli w towarzystwie Marii i archanioła Michała, przedstawiony w scenie Sądu Ostatecznego, wykonanej przez mistrza Gislebertusa. Tympanon otacza 29 odrębnych scen rzeźbiarskich.

Gislebertus to francuski rzeźbiarz romański tworzący w pierwszej połowie XII w., autor portalu w katedrze Saint-Lazare w Autun, a prawdopodobnie również portalu w narteksie katedry w Vezelay.

Istnieje teoria, że Gislebertus był albo fundatorem rzeźb, albo kierownikiem grupy rzeźbiarzy, sam nie będąc czynnym artystą. Styl Gislebertusa wyróżnia się bogactwem wyobraźni i silną ekspresją.

Na terenie Europy zachodniej pierwszy rozkwit przeżyło w tzw. sztuki insularnej, do której należą najsłynniejsze pozycje: irlandzki ewangeliarz Księga z Durrow - 675 r. i szkocki ewangeliarz z klasztoru w Iona - Księga z Kells - 800 r.

Księga z Kells zawiera cztery Ewangelie z całostronicowymi przedstawieniami Chrystusa, Marii z dzieciątkiem i Ewangelistów.

Stylistycznie należą do jednej grupy z drzwiami płockimi i drzwiami biskupa Bernwarda z Hildesheim, co jest podstawą do sugestii, że mogły być tam (tzn. w Hildesheim) wykonane.

Panele połączono szeroką bordiurą na skrzydłach drzwi drewnianych. Sceny przedstawiają historię Zbawienia. Oryginał drzwi znajduje się obecnie w cerkwi św. Zofii w Nowogrodzie Wielkim, a w Płocku znajduje się współczesna kopia.

Pozostałością kościoła romańskiego jest 7 kolumn, z czego dwie mają trzony pokryte płaskorzeźbami, a jedna trzon spiralny. Płaskorzeźby ułożone są w trzech pasach, w których sceny podzielone arkadami przedstawiają personifikacje cnót i przywar.

Przedstawia postać św. Anny z niemowlęcą Marią Panną w asyście fundatora kościoła, Piotra Wszeborowica trzymającego model świątyni (model ten, mimo uproszczeń, daje wyobrażenie o jej pierwotnym kształcie.)

Scenę otacza trójlistna archiwolta zdobiona wicią roślinną.

Powstała w drugiej połowie XI wieku i ze względu na ogromną szczegółowość opracowania jest źródłem wiedzy o takich zagadnieniach, jak budowa statków, technika żeglugi i walki, uzbrojenie, ubiór, zdobnictwo i szczegóły życia codziennego Normanów.

Na czarze przedstawiono osiem scen z Księgi Sędziów (Stary Testament). Przyjmuje się, że mogła powstać w Sankt Gallen i na tereny Polski przywieziona została przez benedyktynów.

został wykonany ok. 1190 r., ma znacznie płytsze zdobienie i inaczej ukształtowaną stopę. Kielich nazywany pierwszym pochodzi z lat 1170-1180, ma na czaszy znacznie głębsze zdobienie wykonane techniką repusowania i uważany jest za przykład szkoły saskiej.

(metalowe przykrycie kielicha mszalnego), przedstawiająca Mieszka Starego ofiarowującego św. Mikołajowi patenę i kielich, w asyście opata Szymona z Lądu. Na dole kompozycji, w małym okienku przedstawiony jest złotnik - autor pateny - o imieniu Conradus.