Wielka improwizacja

"Samotność-cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi"

Monolog Konrada zaczyna się refleksją na temat samotności wielkiego poety, który nie potrafi się porozumiewać że zwykłymi ludźmi

za kogo uważa się konrad

za mistrza, a za godnego odbiorcę uważa Boga

"Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę, Cóż ty większego mogłeś zrobić Boże"

Konrad twierdzi że dzięki jego utworom będzie żył wiecznie, a więc tworzy nieśmiertelność tak jak Bóg; topos Exegi monumentum

Co czuję Konrad

Dumę, wielką moc i że jest lepszy od wszystkich wielkich ludzi którzy jak dotąd żyli na świecie

"Ja kocham cały naród - objąłem w ramiona Wszystkie przeszłe i przyszłe jego pokolenia"

Konrad deklaruje że kocha swój naród, chce go uwolnić i uszczęśliwić, ale potrze do tego bożej pomocy

!!! "Daj mi rząd dusz"!!!

Konrad domaga się od Boga władzy nad ludzkimi duszami, jest przekonany że lepiej by tą władze wykorzystał i uszczęśliwił swój naród. Ma jednak zadatki na władcę tyrana

"Kłamca, kto ciebie nazywał miłością, ty jesteś tylko mądrością"

Konrad bluźni i zarzuca Bogu brak miłości i kierowanie się tylko rozumem. Zarzucił mu postawę zgodną z oświeceniem, a nie romantyzmen

co Konrad robi Bogu

wyzywa go na pojedynek i grozi mu

"Ja i Ojczyzna to jedno. Nazywam się Milijon - bo za miliony Kocham i cierpię katusze"

Konrad utożsamia się z ojczyzną, odczuwa miłość I cierpienia milionów rodaków

jak kończy się wielka improwizacja

Konrad chce nazwać Boga carem ale przed wypowiedzeniem bluźnierstwa mdleje.