przypadki - zasady

Nominativus singularis

określa rodzaj rzeczownika (końcówka rodzajowa)

genetivus singularis

określa przynależność rzeczownika do deklinacji (końcówka deklinacyjna), nominativus i genetivus singularis stanowią formy podstawowe rzeczownika

dativus singularis

od deklinacji trzeciej ma końcówkę "i"

accusativus singularis

r. m. i r. ż. ma zawsze końcówkę "m"

ablativus singularis

jest czystym tematem bez końcówki

vocativus

jest zasadniczo taki sam jak nominativus; jedynym wyjątkiem są rzeczowniki r. m. 2-giej deklinacji zakończone w nominativie singularis na "us" które w vocativie mają końcówkę "e"

nominativus, accusativus i vocativus pluralis

rodzaju m. i od deklinacji trzeciej są sobie zawsze równe i mają końcówkę -s

genetivus pluralis

ma zawsze końcówkę -um, po odcięciu której znajdujemy temat rzeczownika

dativus i ablativus pluralis

są sobie zawsze równe; w deklinacji pierwszej i drugiej mają końcówkę -is a od trzeciej -bus

accusativus pluralis

rodzaju męskiego i żeńskiego ma zawsze końcówkę -s

reguła neutrów (rodzaj nijaki)

nominativus, accusativus i vocativus rodzaju n. są sobie zawsze równe, a w l.mn. te trzy przypadki mają końcówkę -a