Kierkegaard

Wiara jest ważniejsza niż rozum

Nie da się udowodnić Boga logicznie, trzeba w Niego wierzyć.

Skok wiary

Człowiek musi świadomie i bez dowodów „skoczyć” w stronę wiary.

Indywidualizm

Każdy człowiek powinien samodzielnie szukać sensu życia.

Trzy etapy życia

Estetyczny (życie dla przyjemności), Etyczny (życie moralne), Religijny (pełne oddanie Bogu).

Krytyka Hegla

Nie zgadzał się z myślą Hegla, że rozum może wyjaśnić wszystko.

Egzystencjalizm

Uważany za pierwszego egzystencjalistę, czyli filozofa zajmującego się indywidualnym doświadczeniem człowieka.

Urodził się w 1813 roku w

Kopenhadze (Dania).

Pochodził z rodziny

bogatej, religijnej

Zaręczył się z Reginą Olsen

ale zerwał zaręczyny, bo uznał, że jego misją jest filozofia i wiara.

Miał trudne relacje z ojcem

który był surowy i pesymistyczny.

Krytykował Kościół, twierdząc,

twierdząc, że stał się instytucją bez prawdziwej wiary.

Zmarł w 1855 roku w Kopenhadze w wieku

42 lat.

Lęk i rozpacz

Człowiek odczuwa lęk, bo ma wolność wyboru. Rozpacz to stan, w którym człowiek nie akceptuje siebie.

Prawdziwa wiara wymaga cierpienia

Aby być blisko Boga, człowiek musi przejść przez ból i zwątpienie.

Sprzeczność między wiarą a światem

Wiara chrześcijańska jest trudna i nie pasuje do racjonalnego świata.

Wolność jako przekleństwo i błogosławieństwo

Człowiek jest wolny, ale ta wolność powoduje niepokój.

„Rycerz wiary

Idea człowieka, który całkowicie ufa Bogu, mimo że świat tego nie rozumie.

Był ekscentrykiem

Ubierał się elegancko, ale żył bardzo skromnie i samotnie.

Pisał pod pseudonimami

Używał różnych fikcyjnych nazwisk, by przedstawiać różne punkty widzenia.

Nie ukończył studiów od razu

Studiował teologię, ale długo zwlekał z ukończeniem pracy dyplomowej.

Miał poczucie humoru

Chociaż był filozofem religijnym, w swoich pismach często używał ironii i satyry.

Wpłynął na egzystencjalistów

Jego myśli inspirowały filozofów takich jak Jean-Paul Sartre i Martin Heidegger.

Uważał, że chrześcijaństwo stało się zbyt wygodne

Krytykował Kościół, który według niego stracił prawdziwego ducha wiary.

Krytyka masowej kultury

Kierkegaard był przeciwnikiem „masowej” filozofii i kultury, która stawiała na ogólną zgodność, zamiast indywidualności i głębokiego poszukiwania prawdy.

„Wiara jako paradoks”

W wierze chrześcijańskiej dostrzegał paradoks: z jednej strony jest to coś absurdalnego (bo nie da się tego udowodnić), a z drugiej strony to jedyna prawda, której warto się trzymać

Przeżywanie życia

Kierkegaard podkreślał, że życie nie polega na intelektualnych spekulacjach, lecz na osobistym przeżywaniu i doświadczaniu.

Krytyka rozumu

Choć uznawał znaczenie rozumu, uważał, że nie jest w stanie wyjaśnić rzeczy najważniejszych, jak wiara czy miłość.

Religia jako doświadczenie, nie wiedza

Wiara nie jest czymś, co można pojąć intelektualnie, ale czymś, co przeżywa się w sercu i w codziennym życiu.

Był samoukiem

Chociaż studiował teologię, miał ogromną pasję do filozofii i literatury, które zgłębiał na własną rękę.

Inspiracja literacka

W swoich pismach odwoływał się do literatury, w tym do twórczości takich autorów jak William Shakespeare czy Johann Wolfgang von Goethe.

Wpływ na psychologię

Choć był filozofem religijnym, jego prace miały wpływ na rozwój psychologii, zwłaszcza w kontekście lęku i rozpaczy jako części ludzkiej egzystencji.

Jego filozofia inspirowała egzystencjalistów i teologów

Myśli Kierkegaarda miały duży wpływ na filozofów takich jak Jean-Paul Sartre, Martin Heidegger, a także na teologów protestanckich.

lęk wynika z wolności wyboru, ponieważ

im większa wolność, tym większa odpowiedzialność za podjęte decyzje. Człowiek odczuwa lęk, bo zdaje sobie sprawę, że ma wiele możliwości, ale nie wie, który wybór jest właściwy.

rozpacz jako

wynik niezgody z własnym istnieniem w ten sposób, że człowiek nie akceptuje tego, kim naprawdę jest, i nie jest w stanie pogodzić różnych aspektów swojej natury

Nieprzyjęcie odpowiedzialności za życie prowadzi do wewnętrznego chaosu, ponieważ człowiek

unika autentycznego bycia sobą i nie radzi sobie z wolnością, którą posiada, przez co popada w rozpacz. Rozpacz staje się więc efektem unikania odpowiedzialności